Maandagmorgen, het begin van een nieuwe week en er moet vandaag gewoon gewerkt worden. Ondanks mijn verjaardag gaat 't wekkertje om 6.30 uur. Vandaag loop ik mee met een gehandicapt jongetje. Het ventje is spastisch maar is wel in staat om alleen naar school te lopen. School is niet vanzelfsprekend hier in Bangladesh en al helemaal niet voor deze kinderen maar de jongen mag zich gelukkig prijzen met echt hele lieve ouders die er alles aan doen om hem op een normale school te houden. Ondanks de taalbarrière en het enorme verschil in cultuur hebben we het prima naar ons zin zo met ons twee. We lachen wat, we lopen weer eens een stukje en maken ook nog foto's. Vanwege zijn handicap kan hij niet meer schrijven en krijgt hij hiervoor fysiotherapie via een programma van Nikertan. Net als in Thika wordt ook hier iedereen op school nerveus van mijn aanwezigheid. Ik krijg een bombardement aan vragen over me heen, mag ik honderden kinderhandjes schudden en moet ik het ene kop thee naar de ander afslaan. En op de vraag of ik wel getrouwd ben heb ik maar ja geantwoord want wel een kind en niet getrouwd dat kan hier dus echt niet.

Als we klaar zijn op school loop ik met hem mee naar huis. Papa staat buiten te douchen en die schiet ik natuurlijk even mee. Eenmaal binnen willen zijn ouders dat ik blijf eten. Na een kleine aarzeling stem ik toe. Direct wordt er van alles georganiseerd en moeten zijn broers en zussen het dorp in om alleen maar lekkere dingen te halen. 'Niet echt de bedoeling natuurlijk maar ik kan nu niet meer terug' Niet veel later staat de tafel vol met rijst en hete pepers in alle soorten en maten. En nu hou ik best wel van pittig maar dit slaat echt alles! Na wat kleine hapjes moet ik ze echt gaan teleurstellen wat dit trekken wij 'witjes' niet echt. Met een groot schuldgevoel kruip ik er tussen uit en vlucht naar mijn eigen verblijf. Dat na wat opstartproblemen met wat autobanden en koelkasten echt is veranderd in een waar paradijsje. Ik ben er nog maar drie dagen maar nu al heb ik mijn eigen schoonmaakster die ook mijn thee zet en brengen ze drie keer per dag de meest lekkere gerechten naar mijn kamer. Okee, het ziet er hier dan weliswaar niet uit, maar ik voel me als de spreekwoordelijke God in Frankrijk :-)

Na de middag staat het uitroeien-van-twee-wespennesten-in-mijn-badkamer op het programma. Twee 'knakkers' staan plots in mijn kamer met een jerrycan kerosine en wat lucifers en voor dat ik er erg in heb slaan de vlammen uit mijn badkamerraam. In Nederland doen we dit toch iets anders maar sindsdien is er geen wesp meer te bekennen, en daar gaat 't om! De rook trekt de nodige aandacht en in no-time staat het halve dorp voor mijn huisje. Sinds ze weten dat ik degene ben geweest die het wonder (lees: zonnepaneel) in hun dorp heb geïntroduceerd ben ik helemaal de bink en staan ze me langs de weg in kleine groepje op te wachten. Na het eten doen we nog even een wandeling en drinken we thee in het theehuis. Vrouwen zijn hier verboden maar voor mij maken ze graag een uitzondering en zo zit ik dan aan de thee met 20 baarden om me heen die elk slok volgen.

De avond staat in het teken van mijn verjaardag. Eigenlijk doen ze daar niet aan maar toch wordt ik de hele dag al gefeliciteerd en hebben de kinderen op school voor me gezongen. Ik krijg een prachtige zilveren waterkom, een bronzen olielamp, een orchidee en ze hebben zelfs een taart met mijn naam erop geregeld. Echt helemaal leuk!