De vrijdag doet zijn naam eer aan want vandaag doen we even helemaal niets. Althans, alles en iedereen gaat vandaag naar de moskee en kunnen wij dus geen projecten bezoeken. Al snel besluiten we dieper de binnenlanden van Bangladesh in te trekken maar voordat we gaan film ik het geluid van de Moskee zodat ik het 'gewraakte' getetter thuis kan laten horen en als ringtone kan gebruiken :-) Onderweg blijft het oppassen want de wegen in Bangladesh zijn onveilig. Er vinden veel ongelukken plaats als gevolg van onvoorspelbaar en chaotisch verkeer maar ook vanwege te verwachten overvallen door bandieten (op trein, boot en bus). Maar, de omgeving is indrukwekkend! Drie maanden geleden was ik nog in de jungle van Maleisië maar zelfs daar was het niet zo puur als hier in Manikganj. De natuur is mooi maar met name het leven op straat is nog echt authentiek. De prachtige oude koloniale gebouwen doen dienst als geitenhok, de riksja's ploeteren door de modder en de tandarts trekt de kiezen gewoon op straat!

We huren een bootje en varen de Ganges? op waar we na een kleine tocht aanmeren op één van de zandbanken (chars). Deze kleine en bewoonde eilanden liggen maar een metertje boven de zeespiegel en dat zorgt elk jaar voor veel ellende. Tijdens de moessons verdrinken er jaarlijks honderden mensen en verdwijnen complete dorpen in het woeste water. Iets van een 'pad' kennen ze hier niet dus Antoinette en ik banen ons een weg door het dikke drap op zoek naar een broedplaats van duizenden roofvogels. Stinkend van het zweet en zwart van de modder genieten we van het uitzicht en 'probeer' ik stilletjes wat foto's te maken. Terug aan wal bezoeken we één van de koloniale paleizen. Het kolossale gebouw staat leeg, is volledig verweerd en wordt bewoond door zwervers, waterbuffels en wat boeven en bandieten. Antoinette heeft jaren gelden een kind geadopteerd met een meervoudige handicap en op de weg terug bezoeken we zijn ouders. Het is een indrukwekkend ontvangst en er rollen al snel wat tranen. Bijgekomen van de 'schrik' schuiven we aan tafel voor kokosmelk (bah) en wat biscuitjes (bah). Bengaals is niet mijn sterkste ding dus ik knijp er even tussenuit om samen met mijn camera de omgeving verder te verkennen.

Die avond breng ik door met mijn nieuwe vrienden aan de eettafel. Helemaal leuk! (naarmate de kinderen je beter leren kennen wordt het kwijlen vanzelf minder en dat is tijdens het eten wel zo smakelijk). Het ventje met het down syndroom is de lolbroek van het stel en kan werkelijk waar geen seconden stil zitten. De pot schaft voor de verandering weer eens rijst en bij mijn tweede hap ontkom ik niet aan de gedachte dat het thuisfront dit weekend culinair verwend gaan worden door tante Kyui Hee :-(