Zaterdagochtend staan we vroeg op om de bus naar Manikganj niet te missen. Het is zo'n twee uur rijden maar het lijkt, door het slakkentempo en de hoeveelheid stops, wel een eeuwigheid te duren. De rit is interessant en verdrietig tegelijk omdat achter de enorme hoeveelheid groen, de gekleurde kleding en de altijd lachende kinderen een hoop ellende en verdriet schuilt. Want door de immense overbevolking en regelmatig terugkerende natuurrampen zoals overstromingen en cyclonen is en blijft dit toch één van 's werelds armste landen. In Manikganj is mijn thuisbasis en vanuit hier zal ik de komende weken mijn reportages gaan maken. Onderweg stoppen we bij een weeshuis waar kinderen met een beperking spelenderwijs worden geholpen. Om de kinderen niet direct met mijzelf te confronteren observeer ik de boel eerste even van een kleine afstand maar al snel wordt ik gespot en omsingeld door tientallen kinderen die mij blijkbaar reuze interessant vinden. Na een korte kennismaking en de nodige beelden duik ik even bij de buren naar binnen om mijzelf te trakteren op echt Bengaals handwerk. Voor nog geen twee euro koop ik een prachtige tas. We moeten helaas verder maar ik beloof deze mensen zeker nog eens langs te komen voor meer van dat moois.

Niet veel later komen we aan in het weeshuis en brengen we mijn bagage naar mijn kamer. Helaas staat mijn kamer vol met koelkasten, autobanden en ander rommel en moet er dus eerst gewerkt worden. Een klein uurtje verder, en met veel hulp van de lokale bevolking, kan de ruimte prima door voor mijn slaapkamer. Een kamer voor mij helemaal alleen, het moet niet gekker worden! (alleen een beetje jammer van al die vliegende beesten maar die gaan later vandaag de onderkant van mijn slipper zeker nog wel tegenkomen :-) Veel tijd om van mijn luxe te genieten is er niet want deze middag moet ik een foto maken die gebruikt gaat worden om sponsoren in Nederland aan te trekken. Aangezien de kaart net voor sinterklaas op de mat zal vallen gaan we iets doen met het thema: schoen zetten. De schoenen gaan uit, het zweet loopt waar het gaan kan en ik schiet er lustig op los. (of het mijn flitser ligt weet ik niet maar Eveline (reisgenoot en Logopediste) krijgt spontaan een acute migraine en kotst de hele boel onder) gelukkig zijn ze hier wel wat gewend en is de smerigheid weg voordat je het door hebt. Aangezien ik Eveline deze avond niet meer ga zien ga ook ik maar naar mijn kamer. Ik rommel nog wat op mijn MacBook, luister nog even wat Natalie Merchant en besluit na een kleine ruzie met mijn (te kleine) klamboe lekker te gaan slapen. Welterusten!