De zondagochtend begint met rotti en iets van een pannenkoek. Het ziet er niet uit maar het smaakt meer dan prima (in ieder geval veel beter dan de 'prut' in Kenia). Na het ontbijt vertrekken we naar het dagopvang voor mijn eerste kennismaking met de gehandicapte kinderen en hun ouders. Ik schiet de nodige beelden maar ik merk aan mezelf dat ik erg moet wennen. Niet om wat de kinderen doen of niet doen maar veel kinderen lijken erg in zichzelf gekeerd en dat maakt 'contact' heel lastig. En juist dat contact is essentieel in mijn werk maar wie weet wat voor moois er nog komen gaat. Ik zit hier nog wel even dus we hebben alle tijd om aan elkaar te wennen. Die middag gaan we het dorp in om een hapje te eten met de 'managers' van het verblijf en bezoek ik een werkplaats waar de kinderen onder begeleiding kleding en tassen maken. Natuurlijk koop ik een tas en laat ik me een echt Bengaals kostuum aanmeten in de kleuren roze en rood. Als het goed is zijn ze volgende week klaar met mijn 'maatpak' en zo niet dan ga ik 't schip in voor vier euro. Het is ze gegund! Eenmaal buiten zijn wij westerlingen het gesprek van de straat en 'moet' ik bij elk winkeltje naar binnen. Het is echt vakwerk wat deze mensen maken en ik besluit bij een lief klein vrouwtje twee armbanden te laten maken (zilver handwerk voor nog geen drie euro). Bij terugkomst installeren we het zonnepaneel die ik heb meegenomen uit Nederland. Aangezien ze hier maar één uur stroom per dag hebben kunnen ze die goed gebruiken (gesponsord door: www.heerlijkduurzaam.nl).De rest van de middag doe ik even helemaal niets! Ik geef de hitte de schuld maar eigenlijk begint de scheur in mijn meniscus weer op te spelen :-( Ik heb weliswaar heel veel pijnstillers bij me maar die wil ik eigenlijk voor week twee bewaren.