Dinsdagmorgen 5 uur en ik zit recht overeind in mijn bed. Niet dat ik geen slaap meer heb maar de plaatselijke boefjes hebben het plan gevat om de toeter van de moskee eens even flink te testen. Dat de boefjes niet veel ouder zijn dan een jaartje of zes hoor ik tussen het gekraak van de microfoon door en kan ik er uiteindelijk wel om lachen. Slapen is er niet meer bij want al snel staat het hele weeshuis op zijn kop en vliegen de kinderen door mijn kamer.

Die ochtend gaan we met de bus naar een school voor dove en gehandicapte kinderen. De rit is spannend want dat wat hier door moet gaan voor bus komt bij ons de schroot nog niet op. Onderweg word ik geconfronteerd met het harde verleden van dit land. Bangladesh heeft het imago een geweldloos land te zijn. Maar niets is minder waar. Vroeger heette Bangladesh gewoon Oost-Pakistan en is na wat moord en doodslag onafhankelijk geworden. Sindsdien wordt het land gekenmerkt door corruptie, gebrek aan stabiliteit, moordaanslagen en militaire coups (18 stuks). Maar goed, twee uur en 10 kilometer verder komen we dan eindelijk aan. Het is heftig! Ik fotografeer een gehandicapte moeder met haar spastische zoon. De vrouw is op haar vijftiende uitgehuwelijkt aan een veel oudere man, zwanger geworden en vervolgens, door de handicap van haar zoon, in de steek gelaten. Aangezien ze zelf (bijna) niets kunnen zijn ze overdag op school en wonen ze verder bij oma in huis. Dat deze initiatieven hard nodig zijn blijkt wel want de 'manager' weet mij te vertellen dat ze in het verleden kinderen met een handicap tot aan hun nek in groeven zodat het wel over zou gaan of werd de spastische hand met bladeren omhult om deze vervolgens in de brand te steken (en wij maar klagen als we tien minuten bij de dokter moeten wachten). Gelukkig heeft Niketan als doel om in de nabije toekomst voor deze twee een huis te bouwen en ze zo een iets menselijker bestaan te geven. Sponsors zijn heel hard nodig (www.niketan.nl). Niet veel verder ontmoet ik een moeder met een vier maanden oude baby. Het kleine ventje is met een afwijking geboren en heeft daar waar zijn handen moeten zitten, een soort van voeten. Echt heel bizar!

Op de terugweg ga ik toch even spieken hoe het met mijn armband is. Blijkbaar nog niet zo goed want er wordt een soort van druk gedaan, krijg ik een flesje 7up toegedrukt en verdwijnt de één na de ander uit de winkel. Sta ik daar met mijn goede gedrag. Maakt niet uit, we proberen het van de week gewoon nog een keer. Bij thuiskomst is er speciaal voor mij boodschappen gedaan. Ik denk dat ze ondertussen wel hebben begrepen dat iets meer variatie wel zo prettig is (ik leef al dagen op rijst, rijst en rijst). Verwacht ook weer niet te veel van de boodschappen hoor, want deze avond schaft de pot; rijst, rijst én komkommer :-)