Gezien de 'dip'dag van gisteren begint de nieuwe week helemaal leuk. Na een rustige ochtend gaan we als eerste naar een klein houtfabriekje waar jongeren met een beperking zelf meubels maken om daarna als eerste mijn zilveren armbanden op te pikken. Ze blinken en glimmen en daar krijg je deze fotografe al snel mee in de juiste stemming. Echt heel mooi! Met een enorme smile van oor tot oor vervolgen we de reis richting Manikganj. Nog voor het centrum valt het ons op dat het vandaag veel en veel drukker is als eerder deze week. Na een kleine rondvraag blijkt dat hier een groots Moslim feest zal plaatsvinden. De naam is me even ontschoten maar tijdens het feest is het gebruikelijk dat de 'rijkere' Bengalen eten schenken aan de allerarmste van het land. En blijkbaar is iedereen inkopen aan 't doen want het is er echt rete druk. Gezellig zou je zeggen maar aangezien het grootste voertuig hier altijd voorrang heeft zijn wij 'simpele' voetgangers voortdurend de klos.

Even verder op zien wij de enige geldautomaat van de stad, maar die doet het 'natuurlijk' niet en ben ik genoodzaakt om schulden te maken, want het sjaaltje, de haarolie en de tros bananen kan ik natuurlijk niet laten liggen. Na een uurtje shoppen bedraagt mijn schuld bij de andere dames twee hele euro's :-) Met onze nieuwe aanwinsten snellen we naar de bus. Stampvol, dus dat wordt even ouderwets prakken en plakken! (ik vrees het ergste voor mijn bananen maar dat zien we later wel weer).

De middag staat in het teken van zaklopen, spijkerpoepen en meer van die oud-hollandsche spelletjes. De bonte middag is vanaf de eerste minuut een groot succes. Het hele dorp loopt uit en al snel doet iedereen mee. Het is schattig, ontroerend en lachwekkend om te zien hoe de kinderen die al nauwelijks kunnen lopen het ditmaal proberen met een zak om hun benen. En geloof mij; emmertjes water halen in een rolstoel of spijkerpoepen met een prothese leveren ook hilarische taferelen op. Na een geweldige middag voor de kinderen en pijn in mijn buik van het lachen komen we wat bij op ons balkonnetje in de zon (ik denk mijn biertje er gewoon bij). Even rust, het is tenslotte mijn laatste avond in het tehuis. Of jullie nog iets van me gaan horen weet ik niet want vanaf morgen zit ik in Dhaka en ik weet niet of ik daar internet heb. Wel kijk ik uit naar de tocht door oud Dhaka en een bezoek aan een wokpannenfabriek. Ik zeg: welterusten!